Пул топаман деб, дард топдим…

Ёшим 28 да. Оила қуришим керак. Шароитим тўғри келмагани сабабли, дўстимнинг хорижга бориб, даромад топиш тўғрисидаги такли­фига рози бўлдим. Уйдагилар билан келишган ҳолда чет давлатга йўл олдим.

У ерга бориш ҳам осон бўлмади. Молиявий шароитим туфайли йўл­кирани, тез орада қайтариш шарти билан, қариндошларимдан олишга тўғри келди. Асрор билан Москва шаҳрига учиб келдик. У ерда Зафар ака деган ўзбек йигити билан танишиб, ундан иш топиб беришни сўрадик. У киши бизларни шаҳар­дан ташқарида жойлашган ўрмон хўжалигига дарахт кесиш учун олиб борди. У ерда Асрор билан вагонча­ларда яшаб, уч ой ишладик, даро­мадимиз қониқарлилиги туфайли уйга пул ҳам жўнатиб турдик.

Қиш ҳам туша бошлади. Бир куни иситмам кўтарилиб, соғлигим ёмон­лашди. Дори ичсам, иситмам тушиш ўрнига, аксинча яна кўтариларди. Бир аёл ёлланма ишчиларга овқат тайёрлаш учун тайинланган эди. Менинг аҳволим­ни кўриб, у: «Бетоб бўлсанг мен билан юр, сени даво­лайман, соғайсанг ишга қайтиб келасан», деди. У билан кетдим. Аёл менга яхши қаради. Иссиқ кийим берди, ҳар куни иссиқ овқат тайёр­ларди. Секин-аста кўнгилхушликка берилганимни ҳам билмай қолибман.

Орадан икки йил ўтди. Уйга ҳам пул юборишга имконим бўлмади. Ишга қайтдим. Кунлар ортидан кунлар ўтиб, мен ўзимни ёмон ҳис эта бошладим. Яшаш жойимиз яқинидаги тиббиёт муассасасига мурожаат қилишга мажбур бўл­дим. Шикоятимни тинглаган шифокор ОИВ инфекцияси тек­ширувига қон намунаси топши­ришимни сўради ва бу касаллик тўғрисида маълумот берди. Қон топширдим. Натижаси уч кундан кейин чиқаркан. Шу уч кунда нима хаёллар бошимдан ўтмади, дейсиз!

Учинчи кун ҳам келди. Шифокор ҳузурига бордим. У таҳлил нати­жаси «мусбат» эканини, қонимда ОИВ инфекция борлигини айтди. Унинг қистови билан бошимдан ўтказганларимни айтиб бердим. Билсам, аёл бир неча йилдан бери назоратда турар экан. Бу бедаво касаллик эканини тушун­гандек бўлиб, аҳволим келажакда қандай кечишини тасаввур қилга­нимда ичимдан нималар кечгани фақат ўзимга ва Яратганга аён. Хорижда ишлаб, бойлик тўплайман, деб келиб, топганим шу касалликни даволаш учун ишлаб йиққан пулим урвоқ ҳам бўлмаслигини англаб, яқинларим олдида ким бўлганиму келажакдаги ҳаётимни ўйлаб, қўрқиб кетганимдан ўтирган жо­йим­дан тура олмай қолдим.

Ватанимга қайтиш-қайтмасликни билмайман. Бормасам, ота-онам кўзлари тўрт бўлиб кутишмоқда, борсам, уларнинг орзусини рўёбга чиқариш учун уйланишим зарур, бироқ амалда эса бунинг имкони йўқ… Ўйламай босган биргина қадамим менга қанчалик «қимматга» тушганини тасаввуримга сиғдира олмаяпман. Нима қилишга бошим қотган, маслаҳат берадиган яқинларим ҳам ёнимда йўқ.

«Соғлиқ» деб аталмиш бебаҳо неъматнинг қадрига кеч етдим.
Бу кечинмаларни ёзишдан мақ­садим, ҳар бир инсон навбатдаги қадамини ўйлаб қўйсин. Шунда келажакда менинг ҳолимга тушмас­лиги аниқ.

Манба: интернет маълумотлари асосида